off topic (proud sister, again!)

Live har laget ny musikkvideo! Og litt av eggeskallet er altså mitt. Jeg hjalp til med å spare :)

"Ho tok av seg blusen og sa ho var bibliotekar" (Bjørn Sortland)

Denne hadde eg gledd meg til. For det første hadde eg høyrd gode ting om boka på norsklærarkurs om bøker  på nynorsk, for det andre er omslaget superlekkert, berre sjå her:

(bilete frå nettsida til forfattaren sitt eige forlag, Pinnsvin)

og for det tredje lovar tittelen eigentleg pupp. Og kven treng ikkje pupp i livet sitt? Hovudpersonen i boka, Ivar, treng absolutt meir pupp. Men så er han personleg kristen, og ifølge eiga utsegn ekstremist på den måten at han trur både på kjærleiken og ekteskapet. No er han førti og blir skrivekursleiar for eit par eksnarkomane damer, og Sonya som held til hos dei to damene.

Venninna mi (òg norsklærar) møtte meg då eg kom hoppande og dansande ut frå biblioteket på skulen med denne boka, og sa noko slikt som "Å, ja, eg vart ikkje så imponert over den der, eg. Men så liker eg ingen bøker for tida. Forresten, den første delen var ganske morosam". Hm, tenkte eg. Seier du det. Så sette eg i gang med å lese. Og vart ikkje imponert, eigentleg. Og dette skulle vere den morosame delen? Eg må innrømme at eg tykte første delen av boka var meir trist enn morosam, men når det er sagt, så måtte eg trekkje på smilebandet nokre gonger òg. Og så fann eg, da eg las vidare, at eg likte den andre delen av boka best. Det byrja å skje ting, og det blei både litt spennande og morosamt. Så eg las ut boka, og angra ikkje på tidsbruken. Sjølv om eg kjende meg litt snytt på puppefronten :)

Boka ser forresten ikkje berre lekker ut utanpå, inni er det fine illustrasjonar. Boka er nynorsk (og har godt språk), er lettlesen, og til tider ganske morosam. Nokre gonger på ein litt pinsam måte, andre gonger berre komisk. Så eg kan anbefale hanne til dei som likar lettlesne, ganske morosamme bøker, og som liker å kose seg med lekre ting. For lekker er ho, denne boka. Ein god start for den som ikkje er van med å lese nynorsk er ho òg!

Feit - mitt liv som tjukkas (Kristian Fjellanger)

Då har det gått ei stund att, sidan eg var innom her og skreiv noko sist. Men no har eg altså lese noko som eg likte att. Denne gongen er det ei sakprosabok. Ei sjølvbiografisk bok om ein som slankar seg. På nynorsk. Altså, han slankar seg ikkje på nynorsk, men han skriv på nynorsk, om at han slankar seg.

Boka på min vesle mac air 13"

Som de ser er ikkje boka feit i det heile. Ho er lita, tynn og morosam. Eg våga meg til å tagge dette innlegget med klasseromserfaring, basert på at eg har lånt bort boka til ein elev. Ein vanleg tredjeklassing som ville førebu seg til nynorskeksamen. Han er ikkje ein av elevane eg ser les oftast, men før han leverte denne boka tilbake til meg, la eg merke til at han las dei siste sidene. Boka er altså så god underhaldning at ein normal norsk avgangselev i vidaregåande skule valde å lese henne ut sjølv om han allereie var ferdig med eksamen. Det var då eg bestemde at denne må eg lese sjølv òg. 

Eg spurde karen kva det var han likte med boka. Svaret var "tja, han har no nokre problem, men det er morosamt å lese om han likevel". Og det kan eg seie meg einig i. Det er Kristian Fjellanger dette, som skriv om korleis det gjekk til at han byrja å slanke seg, om korleis det er å vere tjukk og kva problem ein mann møter når han skal gjere noko med det. Og ikkje minst om kva som motiverer (til dømes å få pult). Som de ser av biletet under, er eg ikkje heilt framand for problematikken eg heller.

Begge desse damene er meg, med eitt einaste års mellomrom. 

Eg er dame, og det er vanlegare for oss å slanke oss, men vi møter mange av dei same utfordringane. Det kjende eg til dømes då eg las om den første som sa noko til Kristian om slankinga hans: "Ja, det må eg seie, du ha ti tå de ein del!" seier kollegaen hans frå Nordmøre, og tåren trillar nesten på meg som sitt på bussen og les. Eg hugsar kor utruleg godt det var at nokon såg det, at eg ikkje var like tjukk lenger. Og så hugsar eg godt det han skriv om all oppmerksemda ein får når en har vorte tynn. Alle som skal skryte av ein, og spørje om etevegring og om ein et nok. Vi damer får klemmar òg, av folk vi nesten ikkje kjenner.

Samstundes er ikkje dette berre ei forteljing om ein kar som slankar seg. Fjellanger stiller spørsmål ved slankeindustrien, gjengjev korrespondanse med politikarar og treningsstudio, deler vonde og gode augneblinkar, og bidreg med tips om kva ein kan gjere for å unngå at Läkerolen verkar enda meir lakserande enn han er til å byrje med. Eg anbefaler denne boka. Til tjukke og tynne og alle andre.